Η ΟΜΠΡΕΛΑ
Ομπρέλα κόκκινη
έξω απ' την πόρτα
την κλειστή
του αγαπημένου
τι περιμένεις
έτσι ανάποδα ριγμένη;
Βαρέθηκες τις καταιγίδες
κι είπες να μάσεις άστρα;
ΣΥΝΝΕΦΟ
Να έχεις την αβρότητα
του σύννεφου πάει να πει
ν ’αδειάζεις όλο χάρη
από τα σωθικά σου.
Το βάρος σου
νερό να γίνεται και οξυγόνο,
ανάσα γης.
Κι έτσι αφήνεσαι
Στο τίποτε που ήσουν πριν,
Στο παν που είσαι τώρα.
ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Όταν φύγει το φως από παλιά φωτογραφία
μένει ένα σημάδι αδιόρατο
περίγραμμα αγαπημένου βλέμματος
γνωστού και άγνωστου μαζί
πού σ' όνειρο σε κοίταζε βουβά.
Μ’ ένα αποτύπωμα στην άμμο
που ο άνεμος τη στροβιλίζει
σε τόπους μακρινούς μες την καρδιά σου.
Και όλο και κάτι σου θυμίζει
από αυτό που ονειρεύτηκες να ζήσεις.
ΤΑΞΙΔΙ
Φεύγω ευθύς να ψάξω
για τη δροσιά
της πιο ανύποπτης σιωπής.
Τη σιγουριά του ηλιοτρόπιου,
το τρέμουλο της ώρας,
της άμμου την πυξίδα.
Για το θυμό
του ανθισμένου θυμαριού
σε ήλιο ανεξιλέωτο.
Ως πότε η τιμωρία Υπερίωνα;
Για του καιρού το κάρπισμα
στης θάλασσας τον κήπο.
Της νύχτας τη νεότητα,
το βάλσαμο του ασβέστη.
Για της ψυχής το τρόχισμα
στου κοχυλιού τον ήχο.
Μα, αν δεν ευτυχίσω να τα βρω,
στου αλατιού τη λύπη θα καώ,
για να τα εφεύρω.
ΒΡΟΧH
Όταν στον πάνω κόσμο κλαιν
στον κάτω πέφτει μια βροχή
γλυκιά δροσιστική
βάλσαμο στην ψυχή της νύχτας
που φέρνει μυρωδιές του χώματος
μνήμες δακρυρροούσες.
Φουσκώνουν τα ποτάμια γιορτινά
κυλούν τα περασμένα
μιλούνε τα μελλούμενα
στη γλώσσα του νερού.
Αναθυμούνται οι καιροί
και οι νεκροί τους ζωντανούς.
Χαίρεται και γελά η αστραπή
πού Χρόνος δεν υπάρχει
σε μια στιγμή φωτίζοντας
το άρρητο του κόσμου.
Πάντα μου άρεσε η βροχή.
ΜΝΗΜΗ
Στην άλλη όχθη πέρασες.
Το σώμα,αφής ενθύμιο.
Αλλότροπος καιρός μας έριξε
σε τούτο το Αλώνι
κι ο χρόνος ενεός μας συντροφεύει.
Σταγόνες συμπυκνώθηκαν σιωπής
και σύννεφο ανάγκης μας σκεπάζει.
Τι έμεινε απ' το λίχνισμα της μνήμης;
Ένας μικρούλης άνεμος αγύρτης
σβήνει τα ίχνη με τις ζωές μας παίζοντας.
Μαύρη πεταλούδα σάλεψε κόντρα στο φως.
Μαύρη πομπή καταμεσήμερο
-βοή αλάλητη-
που τρύπησε κατάστηθα έναν Ιούλιο έφηβο.